Ξημερωνοντας 11 του Φλεβαρη 2020 στο Λουτρακι
( Γοργοκινητες δεσμες φωτος διαβαζουν το σκοταδι...)
Παρακαλω...!!!
( Τα φλας χυμουν ξεφρενα....)
Παρακαλω μην πυροβολειτε...!!! Δεν ειμαι εγω αυτος που ζητατε...!!!
( Το φως σωπαινει...)
Εγω... εγω ειμαι ενας απλος και χωρις φιλοδοξιες μεταφραστης....
Εγω ειμαι...
... ο Γιωργος ο Πετροπουλος του Ντινου και της Μαρικας,
που στις 11 Φλεβαρη του 1947 ξεκινησα την πρωτη μου περιστροφη γυρω απο τον Ηλιο, με αφετηρια το Σουληναρι, ενα μικρο χωριουδακι της Κορινθιας...Κι αν δε με πιστευετε, ρωτηστε στο Λεχαιο οπου μεγαλωσα, στο γυμνασιο της Κορινθου να σας δειξουν τα απολυτηρια του 1965, τη γραμματεια του Φαρμακευτικου Τμηματος του Πανεπιστημιου Θεσσαλονικης απο οπου απεφοιτησα το 1971, το Γενικο Επιτελειο Αεροποριας οπου υπηρετησα εως το 1974, ρωτηστε στην Αθηνα και στο Λουτρακι, ακομα και στο Λεχαιο, δε μπορει, καποιοι θα με θυμουνται απο οσους εξυπηρετησα πισω απο τον παγκο του φαρμακειου....
Το μόνο ισως που κανεις δε μπορει να εξηγησει, γιατι κανεις δεν το ξερει, ειναι ενα ατυχημα που ειχα πανω στην 35η περιστροφη μου γυρω απο τον ηλιο... Ενας αστεροειδης, πιθανοτατα, με χτυπησε στο κεφαλι και αρχισα να γραφω ασταματητα... Ο Μεγας Ποιητης, ο αναμφιλεκτος Ποιητης, ειχε σωρευσει στις αποθηκες μου αμετρητους τομους, που περιμεναν να μεταφραστουν... Βρισκω τη βολη μου διπλα στη φωτια και παρακολουθω τους ηρωες του... Προσπαθω να μαθω τη γλωσσα του και καθε που λεω πως τα καταφερα, τραβω απο τον κορφο μου ενα κομματι χαρτι κι ενα μολυβι και σημειωνω... Δεν εχω δημοσιευσει τιποτα... Τον Ποιητη βλεπετε, την ιδια τη Ζωη, τους πυροβολειτε καθε βραδυ κι εγω φοβαμαι...
Αυτοεξοριστηκα λοιπον στη ζωνη των αστεροειδων και μετεφραζα τα εργα του κρυμμενος...
Εκει ομως βρηκα πλουσιο υλικο για γλυπτικη... Σκαλιζω την πετρα και το ξυλο με οποιον τροπο μπορω, χωρις βοηθεια και γνωσεις... Αρχιζω με σουγια και ατσαλοπροκες... Αποκαλυπτω μορφες κρυμμενες, για να μην αντικρυζουνε, λες, την ασχημια του κοσμου οπου ζουμε, την ασχημια τη δικια σας, τολμω να πω, την ασχημια των διωκτων της Τεχνης και του Πολιτισμου... Λαθος σας που θελησατε να με εξοντωσετε με το μυστικο οπλο της πτωχείας... Της ενδειας... Γιατι κι εδω ημουν κατι σαν μεταφραστης... Μεταφραστης του αλλου Μεγαλου Ποιητη... Μεταφραστης της Φυσης...
Τολμω επισης να πω, οτι δεν τα καταφερα σαν μεταφραστης στο Θεατρο...Τα φωτα των προβολεων της θεατρικης σκηνης επεσαν πανω μου πολυ βαρια... Με γονατισαν και με τυφλωσαν... Δεν μπορουσα να μεταφρασω αυτους τους τομους...
Αληθεια σας λεω...!!!
Εως εδω εχω φτασει... Ενας απλος και χωρις φιλοδοξιες μεταφραστης....
Εμενα λοιπον ζητατε… ;;;
Τα χαλικια
φορτωνονται
το βαρος των βηματων τους
καθως απομακρυνονται
απογοητευμενοι...
Ανακουφιση που ζω...;;;
ή θλιψη που δε με τουφεκίσαν...;;;
